پایگاه خبری- اطلاع رسانی وب دا زنجان

این روزها، توجه به روح لطیف کودکان بیش از هر زمان دیگری ضروری است. کودکان به عنوان بذرهای آینده، هر آنچه در ذهن و دل آنان کاشته می‌شود، فردا در رفتار و شخصیتشان بارور خواهد شد. اما اگر زمین وجود آنان با ترس، ناامنی و اضطراب آبیاری شود، چگونه می‌توان انتظار داشت که باغی آرام و پرامید در وجودشان شکل گیرد؟

در شرایطی که اخبار تلخ، جنگ و رنج در هر لحظه به خانه‌هایمان وارد می‌شود، آیا توجه کافی به احساسات فرزندان خود داریم؟ وقتی که ما خود درگیر اخبار می‌شویم و آن‌ها را با هیجان و اضطراب برای فرزندان بازگو می‌کنیم، آیا به تأثیر این رفتار بر روی آنان فکر می‌کنیم؟

این روزها باید بیش از همیشه آگاه و مراقب رفتارهای هیجانی خود باشیم. فرزندان ما به اندازه کافی تحت تأثیر این ماجراها قرار دارند. چه کسی باید مرهم و پناه آن‌ها باشد، اگر والدین خود در ترس و وحشت غرق شوند؟ این آسیب‌های پنهان از کودکی، می‌توانند تبعات درازمدتی بر روی شخصیت بزرگسالی آنان بگذارند.

ما، در تجربه‌ی کار با ناخودآگاه انسان‌ها از طریق هیپنوتراپی و دوره‌های خودشناسی، بارها با ریشه‌هایی از ترس، خشم، ناامیدی و بی‌اعتمادی مواجه شده‌ایم که غالباً ناشی از تأثیرات دوران کودکی بوده است. جایی که والدین یا اطرافیان ناآگاهانه به جای فراهم کردن امنیت، بذر اضطراب و ناامیدی را در ذهن کودک می‌کاشتند.

کودکی که سال‌ها پیش با تماشای یک صحنه‌ی تلخ احساس ناامنی کرده و هیچ‌کس آن حس را جدی نگرفته، امروز ممکن است با اضطراب مزمن، وسواس فکری یا ترس‌های بی‌دلیل دست و پنجه نرم کند. این آسیب‌ها به ظاهر خاموش و تدریجی هستند، اما عمق‌شان آن‌چنان است که در شخصیت بزرگسالی و زندگی آن‌ها کاملاً قابل مشاهده است. با کار در عمیق‌ترین لایه‌های ناخودآگاه، امیدهایی برای بهبود حاصل شده است.

با توجه به این مسأله، باید به فرزندان یاد دهیم که دنیای آن‌ها تنها سرشار از جنگ و رنج نیست. بلکه باید از محبت و زندگی بیشتر بشنوند و به آن‌ها اطمینان دهیم که تحت محافظت الهی هستند. آرامش والدین باعث می‌شود که کودکان احساس امنیت کنند.

ما باید به آن‌ها اطمینان دهیم که در حفاظت الهی هستیم و آرامش خود را به آن‌ها منتقل کنیم. اگر ناچار با خبری تلخ مواجه شدند، دستشان را بگیریم و با آرامش بگوییم: «اینجا امن است، تو در امان هستی، خداوند و فرشتگان همیشه از ما محافظت می‌کنند. ما کنارت هستیم.»

در نهایت، باید بگذاریم کودکی فرزندان‌مان به طور طبیعی سپری شود و باری که حتی برای بزرگ‌ترها سنگین است، بر دوش آن‌ها نیفتد. این دوران، تنها یک بار اتفاق می‌افتد و زخم‌های ناشی از آن ممکن است تا همیشه باقی بمانند.

نهایتاً، باید خود را از اخبار منفی دور کنیم و روزانه برای خود و فرزندانمان صلح و آرامش را متصور باشیم.