پایگاه خبری- اطلاع رسانی وب دا زنجان

به نام خدا

پیرامون مصاحبه و صحبت‌های اخیر معاون آموزشی وزارت بهداشت، معاونین آموزشی دانشگاه‌های علوم پزشکی کشور، با اتکا به مسئولیت حرفه‌ای و رسالت آموزشی خود، بدین‌وسیله نگرانی عمیق جامعه دانشگاهی را از آثار افزایش بی‌رویه ظرفیت پذیرش در رشته‌های پزشکی و دندان‌پزشکی اعلام می‌کنیم. تصمیم‌های شتاب‌زده و غیرهم‌سو با واقعیات میدانی، نه‌تنها به ارتقای شاخص‌های سلامت منجر نمی‌شود، بلکه آموزش پزشکی و نهایتاً سلامت مردم را در معرض آسیب‌های جدی قرار می‌دهد. ۱) مسئله اصلی: «خروجی‌ها» و نه «تعداد ورودی‌ها»

تجربه میدانی و شواهد دانشگاهی نشان می‌دهد مشکل اصلی نظام سلامت، کمبود ورودی دانشجو نیست؛ بلکه افزایش نگران‌کننده خروجی‌ها از سیستم سلامت است؛ از جمله: • عدم به‌کارگیری پزشکان فارغ‌التحصیل به علت عدم تأمین منابع مالی، • مهاجرت پزشکان و دندان‌پزشکان، • عدم استقبال برای جذب اعضای هیئت علمی توانمند در دانشگاه‌ها.

از دست رفتن بهترین نیروهای تربیت‌شده، نتیجه مستقیم بی‌توجهی به ماندگاری، معیشت، امنیت شغلی، کرامت حرفه‌ای، فرصت‌های رشد علمی و محیط کار ایمن و استاندارد است.

حل بحران منابع انسانی با سیاست‌های نگهداشت و ایجاد انگیزه برای تداوم خدمت در کشور ممکن است، نه با افزایش کمّی و بی‌برنامه ظرفیت؛ که در این راستا هیچ بودجه‌ای از سوی نهادهای مربوطه جهت تأمین زیرساخت اختصاص نیافته است.

۲) تراکم دانشجو و اخلال جدی در آموزش

دانشگاه‌ها امروز با تراکم شدید دانشجو در کلاس‌های نظری، کارگاه‌ها، آزمایشگاه‌ها، بخش‌های بالینی، سلف‌ها و خوابگاه‌ها روبه‌رو هستند، به‌گونه‌ای که دیگر ظرفیتی وجود ندارد!

این تراکم: ۱. کیفیت آموزش را به‌سبب کاهش «زمان مؤثر یادگیری فردی» پایین می‌آورد؛ ۲. عملاً امکان حضور و غیاب وجود ندارد و پرسش و پاسخ و سنجش دانشجویان به صفر رسیده است؛ ۳. نسبت استاد به دانشجو و نسبت دانشجو به تخت آموزشی/بخش بالینی را از استانداردهای قابل‌قبول خارج می‌کند؛ ۴. امکان آموزش کنار تخت بیمار (Bedside Teaching) و رعایت شأن بیمار را محدود می‌کند؛ ۵. فرصت تمرین مهارت‌های عملی در مراکز مهارت و شبیه‌سازی را کاهش می‌دهد؛ ۶. فرسودگی حرفه‌ای اساتید و افت انگیزه دانشجویان را تشدید می‌کند.

به‌صراحت اعلام می‌کنیم دانشگاه‌های علوم پزشکی بیش از این ظرفیت پذیرش ندارند و هر افزایش تحمیلی جدید، به معنای تعمیق اختلال در فرآیند آموزشی و تضعیف کفایت حرفه‌ای فارغ‌التحصیلان خواهد بود. در حالی که مطابق مصوبه شورای‌عالی انقلاب فرهنگی، تا سال ۱۴۰۷ هر سال ۱۶ هزار و ۵۰۰ دانشجوی پزشکی و دندان‌پزشکی وارد دانشگاه‌ها خواهند شد و بعد از آن نیز ممکن است شورای‌عالی انقلاب فرهنگی افزایش ۲۰ درصدی را تصویب کند.

۳) دانشگاه‌ها به تکلیف افزایش ظرفیت عمل کردند؛ اما بودجه و زیرساخت تخصیص نیافت

در سال‌های اخیر، دانشگاه‌ها به تکالیف ابلاغی درباره افزایش ظرفیت عمل کرده‌اند و هزینه‌های انسانی و سازمانی قابل توجهی را پذیرفته‌اند؛ با این حال، هیچ بودجه متناسب و پایداری برای توسعه الزامات آموزشی و رفاهی به آن‌ها تخصیص نیافته است.

این وضعیت توجیه‌پذیر نیست و دانشگاه‌ها در شرایط طاقت‌فرسا و غیرقابل تحمل قرار گرفته‌اند و به جرأت می‌توان گفت آینده پزشکی و دندان‌پزشکی اصلاً روشن و بالنده نخواهد بود.

همچنین، نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی و سایر مدافعان افزایش ظرفیت—که پیگیر این سیاست بوده‌اند—در تأمین اعتبارات و پشتیبانی قانونی و نظارتی لازم برای انطباق زیرساخت‌ها با ظرفیت‌های جدید، به تکلیف ملی خود به‌نحو کافی عمل نکرده‌اند. افزایش ظرفیت بدون پشتوانه و تأمین منابع، صرفاً انتقال بار بحران به کلاس درس، بیمارستان آموزشی و دانشجوست.

۴) زیرساخت آموزش پزشکی چیست و کجا کمبود داریم؟

زیرساخت آموزش پزشکی مجموعه‌ای هم‌افزا از اجزاست که نبود یا کمبود هر کدام، کل نظام را دچار اختلال می‌کند:

الف) فضای آموزشی استاندارد (کلاس‌های کافی و مجهز، سرانه مناسب فضا به ازای هر دانشجو، کتابخانه‌های پویا و دسترسی به منابع علمی) ب) بیمارستان‌ها و بخش‌های آموزشی (تخت آموزشی کافی، تنوع کیس، کلینیک‌های مهارت، اتاق‌های معاینه و آموزش) ج) اعضای هیئت علمی به تعداد و ترکیب کافی (با فرصت توسعه حرفه‌ای، پژوهش و ارتقای مرتبه) د) مراکز مهارت و شبیه‌سازی (مهارت‌های پایه، احیاء، جراحی/پروسجِرهای کم‌خطر، ارتباطات بالینی)

دانشگاه علوم پزشکی زنجان, [9/8/2025 8:25 AM] هـ) تجهیزات آزمایشگاهی و پژوهشی (به‌روز، نگهداشت‌شده، با سرانه مواد و کیت آموزشی کافی) و) زیرساخت‌های فناورانه (سامانه‌های یادگیری الکترونیک، PACS، دسترسی به پایگاه‌های داده و محتوای چندرسانه‌ای) ز) امکانات خوابگاهی و رفاهی (مسکن دانشجویی، تغذیه، سلامت روان، ورزش و نشاط دانشجویی) ح) خدمات پشتیبان بالینی (پرستاری آموزشی، پرونده‌نویسی استاندارد، اخلاق پزشکی و ایمنی بیمار)

کمبود بودجه و فرسودگی تجهیزات و فضاها در بسیاری از این اجزا، از مهم‌ترین عوامل افت کیفیت آموزش و فشار مضاعف بر استاد و دانشجوست.

۵) پیامدهای ادامه روند فعلی

۱. افت کفایت علمی و مهارتی دانش‌آموختگان و کاهش اعتماد حرفه‌ای ۲. فرسودگی و ریزش اعضای هیئت علمی و افزایش میل به ترک خدمت یا مهاجرت ۳. کاهش کیفیت خدمات سلامت و تهدید ایمنی بیمار در آینده نزدیک ۴. اتلاف منابع به دلیل تربیت کمّی بدون تضمین کیفیت و ماندگاری

۶) راهکارهای جایگزین و مطالبات مشخص

برای اصلاح مسیر و حفاظت از سرمایه انسانی نظام سلامت، موارد زیر مطالبه و پیشنهاد می‌شود:

الف) اختصاص بودجه پایدار و متناسب با افزایش ظرفیت‌های سال‌های گذشته (برای فضا، تجهیزات، نیروی انسانی، نگهداشت و رفاه). معاون آموزشی وزارت بهداشت بودجه مورد نیاز را با ظرفیت پذیرش سال گذشته ۳۷ همت اعلام کرده‌اند.

ب) جذب هدفمند اعضای هیئت علمی و مربیان مهارتی، همراه با بسته‌های توانمندسازی و ارتقای حرفه‌ای.

ج) توسعه مراکز مهارت و شبیه‌سازی در همه دانشگاه‌ها و استانداردسازی «حداقل ساعات مهارت» برای هر مقطع.

د) ارتقای زیرساخت‌های فناورانه آموزشی و دسترسی عادلانه به منابع علمی معتبر.

هـ) سیاست‌های ماندگاری و کاهش مهاجرت (مسئله اصلی): ۱. اصلاح نظام پرداخت و معیشت متناسب با شأن حرفه‌ای و بار آموزشی–درمان. ۲. تأمین امنیت شغلی و محیط کار ایمن، پوشش مناسب بیمه مسئولیت حرفه‌ای.

۷) جمع‌بندی و مطالبه نهایی

دانشگاه‌های علوم پزشکی به تکالیف محوله برای افزایش ظرفیت عمل کرده‌اند؛ اما عدم تخصیص بودجه و توسعه زیرساخت‌های لازم، این سیاست را غیرقابل دفاع کرده است. از نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی و سایر مدافعان افزایش ظرفیت انتظار می‌رود بی‌درنگ به تکلیف ملی خود در تأمین اعتبارات، نظارت و اصلاح قانون‌گذاری عمل کنند.

تأکید می‌کنیم کیفیت آموزش پزشکی، خط قرمز ماست. حفظ کیفیت آموزش، پیش‌نیاز سلامت مردم است و هرگونه تصمیم‌گیری برای ادامه این روند باید بر مبنای شواهد، ظرفیت واقعی دانشگاه‌ها و اولویت راهبردی نگهداشت سرمایه انسانی اتخاذ شود.

امضاء معاونین آموزشی دانشگاه‌های علوم پزشکی کشور